- BINOMIUS
- BINOMIUSFesto, cui geminum nomen est. Usurpat vocem Lamb. Ardensis, Robertum qui, ut tunc temporis erat consuetudo et abhuc plerumque tenetur, binomius erat, sed suppressâ vocationis proprietate, inolescente usus assuetudine, dictus est Manasses, postea Ghisnensis Comes. Ubi Eucherius notat, Manassem a Parentibus post nativitatem, Robertum vero a Roberto Flandriae Comite in baptismate appellatum. Mos quippe olim invaluit; ut nascentibus a Parentibus nomina imponerentur, alia postmodum interdum adderentur in Baptismo, uti discimus ex Gregorio Turonens. Histor. l. 8. c. 22. Florentio Tricastino Presbytero de Vita S. Rusticulae, ad Celsam, Aegidio Aureae Vallis c. 97. Aliis: Unde factum, ut alterum horum nominum cognominis vice haberetur. Idem Gregor. l. 4. c. 26. Austrigildem, cognomentô Bobilam. Et l. 7. c. 3. Vedastem, cognomentô Avonem. Et l. 8. c. 22. Gundegisilum, cognomentô Dodonem, etc. Sed et ab antiquo obtinuit, ut in Baptismo de novo nomen imponeretur, quod ex Theophane et aliis colligitur, qui Athenaidem, Theodosii Iunior. coniugem, in Baptismate Eudoxiae nomen accepisse, ab Attico Patre narrant. Qua in re Hebraeos Christiani videntur imitati, qui statim post circumcisionem peractam nomen imponebant infantibus: quanavam et peculiaris quaedam ratio Christianis fuit, cur id observarent. Nempe, ut significarent, non avitos modo patriosque ritus, per Baptismum exuere se, verum et ipsius prisci nominis oblivisci, novâ inditâ nuncupatione, quaesingularis gratiae indicium estet, etc. Neque mirum tamen Christianos, adultos praesertim, binomios fuisse; cum ante Baptismum, siquidem a Paganismo, ad Christianismum, transirent, gentilitiis nominibus appellarentur. Unde baptizandorum, etiam infantium, nomina in matriculam relata, observat Car. du Fresne. Vide quoque infra in voce Nomen, item Paganus, et plura hanc in rem apud modo dictum Glossarii Auctorem.
Hofmann J. Lexicon universale. 1698.